عصبی میشم...چه درد بدی!!!

بابا بی خیال! بی خیال دعوا شو جون من...نمیذارن؟ میشی؟
 ...همه ما باید یاد بگیریم که به عصبیت خودمون غلبه کنیم و این اخلاق زشت و اکثر اوقات ناخودآگاه رو ریشه کن کنیم. اگه با من هم نظرین لطفا حوصله بخرج بدین و این چند کلمه رو بخونین و خوشحالم کنین با گفتن اینکه چی فکر میکنین درباره اش...

خیلی از ما تو موقعیتهای گوناگون زندگیمون ۳ شماره عصبی میشیم و اونقدر آستانه صبر و تحملمون پایین اومده که سریعا بدون فکر به عواقب کار به عکس العمل آنی رو میکنیم و بدتر اینکه چه موقعیتها و فرصتهای ارزشمندی رو که شاید با اینکار از دست نداده باشیم.(من که خودم اینجوری بودم...) 

۲ تا از دلایل عصبی شدن
خب معلومه که 1001 راه میشه واسه وقوع این قضیه پیدا کرد ولی من فقط 2 تا شو اینجا میارم:
۱- یکی از راه های تخریب اعصاب خیره شدن برای مدت نسبتا طولانی به کسی یا چیزی از فاصله کم هستش که شامل نشستن زیاد پشت کامپیوتر و چشم دوختن به مانیتور هم میشه.( به من چه...حرف دانشمنداست!)

۲-خیلی از ما یاد گرفتیم که اگر حرفی،انتقادی - یا بالاتر از انتقاد - اعتراضی به نحوه عملکرد کسی داریم اون حرفو رو در رو به خودش نگیم و بریم به این و اون بگیم یا خیلی مرام به خرج بدیم تو خودمون بریزیم... ...خب ناگفته پیداست که این تلمبار شدن و نگه داشتن حرف تو خودمون باعث تمام وقت کلنجار رفتن باهاش و حرص خوردن و عصبی شدن ما میشه ؛ و هم به اون بنده خدا ظلم کردیم که حرفو به خودش نگفتیم ، هم به خودمون ...پس اگه تو این شرایط هستین اشتباه گذشته منو تکرار نکنین و سریعا انتقاد یا اعتراضتونو باهاش در میون بذارین که از دو حال خارج نیست : یا شما اونو قانع میکنین یا اون شمارو که به هر حال بیشتر از این مجبور نیستین فشار عصبی حرفا رو تحمل کنین و آسوده میشین. 

۲ تمرین برای کاهش عصبیت
خیلی وقتا کسایی تو یه مجلسی مهمانی جایی حرفایی میزنن که کاملا بر خلاف نظر یا میل شماست و صرف نظر از حق بودن یا نبودن موضعتون ، این احساس بهتون دست میده که اون فرد داره یا به شما یا ارزشهای درونی شما توهین میکنه ...خب آیا باید سریعا به لحن پرخاش جویانه حرفشو قطع کنین و جوابشو بدین یا نه؟

۱-این فرض و ایده رو در خودتون رشد بدین که "هرگز با عصبیت به جایی نرسیدین و نتیجه ای نگرفتین." اگر این مهم همیشه تو خاطرتون باشه می بینین که چاره دیگه ای ندارین جز اینکه تمام مدت به حرفای طرف گوش بدین ( و حتی لبخند بزنین و حتی از این بالاتر اگه به دنبال واژه ای میگرده کمکشم بکنین(!) ) و در پایان وقتی همه حرفاش تموم شد بگین که نه من اینجای حرفتو قبول ندارم و اون یکی بحثت نا عادلانه ست و...

۲-اصلا بیاین فرض کنیم که احساسی به نام عصبیت و عکس العملی به نام پرخاش تو دنیا وجود خارجی نداره و خدا همچین حسی رو برای ما نذاشته. خب اگه اینا وجود نداشتن شما چیکار میکردین؟ شاید مینشستین و تا آخر به حرفاش گوش میدادین تا حرفاش تموم بشه و بعد به دفاع از مواضع شخصیتون میپرداختین . پس همیشه فکر کنین عصبیتی نیست که اشتباها فکر کنیم میتونیم با توسل بهش برنده شیم...(بلکه در اینصورت همیشه ما می بازیم)

همتونو دوست دارم. تا بعد...